Hoe bescheiden kan het zijn
Friesland - 18-08-2021
Enige tijd geleden werd ik gebeld door een mevrouw die vertelde dat haar stiefmoeder niet lang meer te leven had. De stiefmoeder had aangegeven dat ze helemaal niets wilde na haar overlijden. “Leg me maar in een kist en dan zo snel mogelijk cremeren, verder helemaal niks”. De stiefdochter zit er mee in haar maag. Ze wil wel aan de wensen van haar stiefmoeder voldoen “Maar straks denkt iedereen dat ik haar zo heb weggedaan, dat het mijn idee was. En dat is niet zo, daarom wil ik graag dat je een keer komt om van haar zelf te horen wat ze wèl en vooral wat ze niet wil”.
Een paar dagen later rijd ik het erf van een boerencamping op. Het is vroeg in het seizoen, er zijn nog maar weinig kampeerders. De boer loopt naar me toe. “Kom maar mee, haar caravan staat op een apart veldje”. En inderdaad, op een klein veldje tref ik de mevrouw die ziek is vóór haar caravan. Ze zit in een ligstoel in de zon, lekker ingepakt in een wollen deken, en met om haar heen haar stiefdochter en de boerin. De boer schenkt een kop koffie in en mevrouw vertelt kort over haar leven, wat niet bepaald huisje-boompje-beestje is geweest. Na de scheiding van haar laatste man, enige jaren geleden, is ze ’s winters in Spanje gaan wonen en ’s zomers in de caravan op deze kleine camping. Met haar ex-man heeft ze geen contact meer maar nog wel met zijn dochter. En ze is heel duidelijk in wat ze wil: helemaal niets.
Een paar weken later gaat de telefoon. Het is de stiefdochter die vertelt dat mevrouw is overleden, euthanasie. Even later rijd ik opnieuw het erf van de camping op en loop naar het kleine kampeerveldje. Wat ik daar zie, verrast en ontroert me. Mevrouw ligt in dezelfde ligstoel, ingepakt in dezelfde wollen deken. En om haar heen zitten de boer, de boerin en de stiefdochter. Ze vertellen dat mevrouw had bedacht dat het niet handig was om ín de caravan te overlijden: de dokter had er nauwelijks bewegingsruimte en het zou een heel gedoe zijn om haar daar te wassen en haar eruit te tillen. Daarom had ze vanochtend gezegd: help me even met douchen, dan hoef ik straks niet meer gewassen te worden. Ik trek de kleren aan die ik na mijn overlijden ook aan wil. En dan ga ik lekker buiten in de ligstoel liggen, wel zo gemakkelijk voor iedereen. Buiten in de zon, om haar heen, wachten we op de chauffeur die de kist komt brengen en haar zal meenemen naar het crematorium.
Twee dagen later vindt de crematie plaats. Ik ben erbij als de kist de oven in gaat. Mevrouw wilde niets, maar ik heb bloemen uit de tuin meegenomen en op de kist gelegd. En ik overdenk hoe bijzonder het is om zo te sterven: het laatste wat je ziet, zijn de bomen, de blauwe lucht en het door de bladeren gefilterde zonlicht. Het laatste wat je voelt, is een zacht windje in je gezicht. En het laatste wat je hoort, is het ruisen van de bomen en het zingen van de vogels. Met om je heen die paar mensen die er echt toe doen.
Anne de Jong
Hebt u vragen of wilt u eens praten over uw wensen voor uw afscheid of hebt u vragen over wat er mogelijk is? U kunt altijd vrijblijvend een afspraak maken.
Anne de Jong Uitvaartzorg, tel. 0566 – 60 29 22,
Columns Anne de Jong Uitvaartzorg
Naar overzicht
