Reduzum-Grou - 23-09-2020

Bistedokter

Column

Dierenartspraktijk Reduzum-Grou

door Menno J. Wiersma | menno@bistedokter.nl

Eind juli moest ik voor een ingreep aan mijn hart ruim een etmaal in het ziekenhuis verblijven. Uiteraard zijn er grote parallellen tussen de humane en de veterinaire zorg en onwillekeurig ga je vergelijken. Van een afspraak maken tot aan de nazorg. Hoe de communicatie verloopt en wat je ervaart tijdens dat hele proces. De meeste lezers van ‘De Bistedokter’ weten onderhand wel hoe het er in onze dierenartsenpraktijk aan toe gaat. Dus beperk ik me in dit verhaal tot zoals ik het zelf heb ondergaan.

Sinds enige tijd slaat geregeld het ritme van mijn hart onregelmatig op hol. Dat is lastig en vermoeiend. En niet zonder risico. Dus werd besloten daar wat aan te doen. Ook die ingreep is bepaald niet zonder gevaar. De behandelend cardioloog was behoorlijk hard in het schetsen daarvan. Maar goed, dan kun je volledig je eigen afweging maken. Ik besloot met dat ene risico het andere te reduceren. Ik mocht kiezen uit een paar data, ik koos voor 4 mei. Mocht het mis gaan, dan sloegen we tijdens de dodenherdenking immers twee vliegen in één klap. Met excuus voor dit morbide grapje…

Maar toen overviel de tsunami van de corona-pandemie de hele wereld in het algemeen en de zorg in het bijzonder. Ik besloot niet lijdzaam af te wachten, maar blies zelf mijn afspraak af. Ik moest een maand tevoren aan de bloedverdunners. En ik had geen zin onder de blauwe plekken te zitten met het risico een paar dagen tevoren afgebeld te worden.

De stress van de corona-perikelen en het nieuwe werken daarmee op de praktijk eiste onverbiddelijk zijn tol. In tegenstelling tot heel veel andere sectoren hadden wij het juist bijzonder druk. Bovendien viel ik met mijn kwaal ook nog eens in de risicogroep. In juni ging het ineens helemaal mis met mij. Het toeval wilde dat het ziekenhuis mij net op dat moment belde met de vraag hoe het met mij ging. Niet zo geweldig dus. ‘Dan heb ik goed bericht voor u, u mag volgende week geopereerd worden!’ ‘Maar dat kan helemaal niet!’ ‘Oh, u hebt de medicijnen niet genomen?’ Natuurlijk niet! Gelukkig konden we eind juli een nieuwe afspraak inplannen. En in afwachting daarvan ging ik halve dagen werken…

Op 28 juli zette vrouwlief mij kwart voor zeven in de vroege ochtend af voor het hospitaal. Aangezien het hele relaas van ‘mijn ingreep’ veel te lang is voor de plek van deze column, verwijs ik daarvoor naar www.bistedokter.nl/de-ingreep/ Resumerend heb ik niets dan lof voor onze zorg. Op de vierde dag na de operatie werd ik aangenaam verrast door een telefoontje van de assistente van mijn huisarts. Om te vragen hoe het met mij ging. Wel, naar omstandigheden heel goed! Wat aardig dat je belt! Verder ben ik mijn cardioloog enorm dankbaar dat de ritmestoornis tot op heden zich niet weer heeft voorgedaan. En verder: overal gaat wel eens iets niet helemaal zoals gewenst of beloofd. Zo ook op onze dierenartspraktijk. Door de bank genomen doen ook wij het volgens mij nog helemaal niet zo slecht. Het blijft echter mensenwerk, dat is denk ik ook de charme van het geweldige beroep van zorgverlener. Laten we dat vooral niet uit het oog verliezen!

Binnen twee weken na de ingreep voel ik mij zo goed dat ik weer aan de slag ga. Voor halve dagen, dat wel. Nog diezelfde week sta ik samen met mijn vrouw als assistente een keizersnede uit voeren op een Grote Zwitserse Sennenhond. Dat ging op zich prima, maar na nog wat hectische momenten waarin je niet kunt volstaan met werken op halve kracht, begint mijn rikketik toch weer wat te protesteren. Te snel begonnen door overmoedigheid? Of is het verbeelding? De impact dat er in mijn hart is ‘gerommeld’ is bijzonder groot, moet ik zeggen. Gelukkig heb ik nu eerst twee weken vakantie. Even lekker uitwaaien op Vlieland. Daarna zien we wel weer!